Kamperen kun je leren waarderen

Inderdaad, kamperen kun je leren waarderen. Dat weet ik uit eigen ervaring.  Ik ben iemand die niet van huis uit is opgegroeid met campings en kamperen. Ja, met de vrienden een keer naar een jongerencamping in de buurt maar daar is het ook bij gebleven. Daarna heb ik er nooit meer over hoeven nadenken. Kamperen?  Dat is niks voor mij. Maar hoe anders is het nu….

Vroeger, ik lijk wel een oude kerel, huurden mijn vrouw en ik altijd een huisje, het liefst in Oostenrijk. Dat was ons vakantieland. Lekker overdag de omgeving verkennen en wandelen en 's avonds een potje kaarten. Dat alles met alle luxe van een huisje. En niet zo'n huisje op een park. Nee, het liefst op een hoogte van 1000 á 1500 meter en met niemand iets te makken. Ook later toen er kinderen kwamen ging het zo. Het enige verschil was het wandelen. Dat verdween grotendeels en daarvoor werden uitjes met de kids ingepland. Helemaal prima.

Steeds meer vrienden gingen later naar de camping. Maar dat was niets voor mij (dacht ik nog). Mijn vrouw wel, die zag dat wel zitten, maar ik hield de boot af. Een beetje liggen te creperen in zo'n tentje terwijl je de luxe van een huisje kon krijgen. Kom nou, ik ben niet gek!

Maar… je voelt hem al aankomen, uiteindelijk ben ik toch overstag gegaan. Met 'frisse tegenzin' vertrokken we naar in een camping in Italië. Het werd camping Italgest aan het meer van Trasimeno en we gingen dan ook maar gelijk in het diepe. Een huurtent en geen stacaravan. We zouden met 3 dagen weer terug willen kruipen... zo dacht ik.

Hoe kun je je vergissen! Binnen een een dag was ik al helemaal om. Zo'n tent is veel ruimer dan ik gedacht had en wat een gezellige bedrijvigheid op de camping. Ik vond het geweldig. Het is een cliché, ik weet het, maar de kinderen vonden het ook helemaal top! Ik wist echt niet wat me overkwam. Tot die tijd waren we altijd bezig geweest om onze kinderen te vermaken, en nu ging het vanzelf.

Ik heb in die vakantie het boek "De Da Vinci Code" uitgelezen. Dat was me in een huisje niet gelukt, dan waren we te druk met de kids geweest. Nu was het heerlijk niks doen. Wat lezen, en tegen de avond wat beginnen te kokkerellen met een flesje rosé op tafel.  En iedereen was tevreden; mijn vrouw, de kids (oh ja, die waren er ook nog, waar waren zo ook al weer?) en ik. Eigenlijk klopt de titel van deze bijdrage op het blog niet merk ik nu. Kamperen hoef je niet te leren, het pakt je, en je gaat het campingleven waarderen. Met alles erop en eraan. Tenminste, bij mij en ik hoor het veel in mijn omgeving. Dus mocht je twijfelen en denken dat het niets voor je is.. gewoon doen. Een campingvakantie boeken en gaan…

Bij ons is het gevoel gebleven. We gaan al jaren naar de camping. De oudste gaat misschien dit jaar niet meer mee, maar de jongste wil nog steeds graag. En wij ook. Dus we gaan aankomende zomer weer. Waar naartoe? Naar Frankrijk waarschijnlijk. Het zal wel  het zuiden worden vanwege het mooie weer. Maar waar precies? Dat gaan we de komende weken bekijken.